ایمپلنت برای بیماران قلبی عروقی همواره یک درمان ریسک پذیر است که در انجام آن باید جوانب امر در نظر گرفته شود و پزشک آگاهی کامل از وضعیت سلامت و داروهای مصرفی بیمار داشته باشد. روند بیماریهای قلبی عروقی ، عوارض و روشهای درمانی مرتبط با آن روی سلامت و معالجه دندان تأثیر منفی میگذارد. زمان، نوع معالجه و اقداماتی که نیاز است در این نوع بیماران انجام شود، نیاز به توجه ویژه دارد. هوشیاری نسبت به واکنشهای احتمالی نسبت به تداخل دارویی در دندانپزشکی ، موجب ارجاع به موقع بیمار به پزشک یا متخصص خواهد شد . همچنین داروهای قلبی عروقی دارای اثرات متقابل خفیف تا شدید کشنده هستند. ممکن است اولین خط دفاعی متخصصان دندانپزشکی در تشخیص و مراجعه بیمار مظنون به بیماری قلبی عروقی ، وضعیت بیماری کنترل نشده و یا واکنشهای دارویی نامطلوب خوراکی باشد، این امر با همکاری بیمار و پزشک نقش مهمی در پیشگیری و درمان بیماری دهان و سیستمی دارد.
بیماریهای قلبی و عروقی (CVD) شامل گروهی از بیماریهای سیستم قلبی و عروقی است که اکثر افراد در سراسر جهان را تحت تأثیر قرار داده است. بیماری ایسکمیک قلب ، فشار خون بالا ، دیسمیتمی و اندوکاردیت عفونی برخی از بیماریهای قلبی عروقیاند که بیشتر در بین افراد مشاهده میشوند.
بیماریهای قلبی عروقی همچنین، شایع ترین وضعیت پزشکی مراجعه بیمار از دندانپزشکی به بخشهای بیمارستان است که این امر بیانگر نگرانی گسترده در مورد مشکلات احتمالی در طول درمان است. در این مورد دندانپزشکان باید بتوانند اورژانسهای پزشکی را شناسایی کرده و اقدامات احتمالی را برای اجتناب از آنها یا درمان سریع و مؤثر آنها اتخاذ کنند.
یک برنامه درمانی جامع باید با در نظر گرفتن کلیه جوانب مثبت و منفی مربوط به وضعیت پزشکی بیمار ساخته شود. بنابراین، بررسی برخی از بیماریهای قلبی عروقی که معمولاً در دندانپزشکی دیده میشوند و رویکردی منظم نسبت به مدیریت آنها ، بسیار موثر خواهد بود .
ایمپلنت برای بیماران قلبی با روش کم تهاجمی ممکن است
بیمارانی که مبتلا به تنگی شریان قلبی هستند باید داروهای ضد انعقادی استفاده کنند که رقیق کننده عروق است به همین علت ممکن است در جراحیهای دندانپزشکی دچار مشکل شوند. بنابراین ایمپلنت برای بیماران قلبی میتواند خطرناک باشد اما اگر دندانپزشک در جراحی ایمپلنت از روشهای کم تهاجمی ( روشی که در آن از سرجیکال گاید استفاده شود ) استفاده کند، خطر جراحی بسیار کاهش مییابد .
روش کم تهاجم در ایمپلنتهای دندانی به بیماران قلبی امکان ادامه مصرف داروهای ضد انعقادی را میدهد. یک رویکرد کم تهاجمی در مورد کاشت دندان برای بیماران قلبی ، یک جراحی بهتر را به آنها پیشنهاد میکند و به بیماران این امکان را میدهد که بدون قطع طولانی مدت داروهای ضد انعقادی ، تحت عمل جراحی قرار گیرند. در ژورنالهای جدید ایمپلنتولوژی استفاده از این روش جراحی به طور صریح به جای تکنیکهای معمولی کاشت توصیه شده است .
در تکنیک فلپ ایمپلنت مستقیماً از طریق بافت نرم به استخوان وارد میشود. اما اگر ایمپلنت برای بیماران قلبی به روش کم تهاجمی گذاشته شود خونریزی، زمان عمل، درد بعد از عمل و التهاب بافت نرم بسیار کاهش مییابد .
ایمپلنت برای بیمارانی قلبی که دارای پروتز دریچه قلب ، ترومبوز ورید عمقی و سایر بیماریهای قلبی هستند، اغلب درمان ضد انعقاد خوراکی مادام العمر تجویز میشود. وارفارین یک ضد انعقاد کننده معمول است که خطر ترومبوآمبولی را کاهش میدهد.
این که آیا وارفارین باید قبل از عمل دندانپزشکی قطع شود مورد بحث است. آیا هنگامی که یک داروی ضد انعقاد خون قطع شود ، در صورت ادامه خطر ترومبوآمبولی افزایش مییابد؟
در مطالعهای یک زن 45 ساله و یک مرد 58 ساله هر دو بیمار وارفارین درمانی خود را بدون وقفه ادامه دادند. بعد از عمل کاشت ایمپلنت به روش کم تهاجمی ، بیماران 30 دقیقه تحت نظر قرار گرفتند و معاینات بعدی یک هفته ، پنج هفته و شش ماه بعد از عمل انجام شد. هر دو بیمار بهبود خوبی، حداقل التهاب و بدون ناهنجاری را نشان دادند. در پیگیریها هیچ علائمی از خونریزی وجود نداشت. ایمپلنت برای بیماران قلبی اگر در شرایط کنترل شده و کم تهاجم انجام شود احتمال قوی هیچ خطری نخواهد داشت و جراحی به راحتی انجام میشود، البته این نکته حائز اهمیت است که این بیماران باید بیشتر از افراد عادی مراقب هر گونه عاملی که موجب پس زدن ایمپلنت میشود، باشند .
تاثیر داروهای سیستمیک بر ایمپلنت :
در 30 سال گذشته از کاشت دندان به عنوان یک درمان معمول و قابل پیش بینی با یک جراحی جزئی و یا کامل دندانپزشکی استفاده میشود . موفقیت بالینی کاشت دندان بستگی به استخوان سازی فک بیمار دارد ، که توسط Broinnemark تعریف شده است. میزان موفقیت در کاشتهای دندانی زیاد است، حدودا 90 -95٪ موفقیت در مورد آن گزارش شده است . تحقیقات بالینی در دندانپزشکی ایمپلنت نشان میدهد، عفونتهای حاد بعد از عمل جراحی ، بی تجربگی جراح ، عدم وجود ثبات در کاشت ایمپلنت ، عدم رعایت بیمار، سیگار کشیدن ، بهداشت دهان و دندان ضعیف ، دیابت کنترل نشده نوع 2 و اعمال تشعشعات در سر و گردن از عوامل مؤثر در عدم موفقیت در تجمع استخوان اطراف ایمپلنت است.
با وجود این ، موارد مطلق منع مصرف کاشت ایمپلنت وجود دارد؛ این مواردی نظیر انفارکتوس میوکارد و آسیبهای مغزی ، جراحی پروتز دریچه قلب ، سرکوب سیستم ایمنی ، مشکلات خونریزی کنترل نشده ، سوء مصرف مواد مخدر ، بیماری روانی و استفاده از بیس فسفونات داخل وریدی است . بنابراین ، اکثریت قریب به اتفاق جمعیت واجد شرایط برای درمان کاشت ایمپلنت هستند. استفاده مداوم از داروهای متعدد سیستمیک ممکن است بر ترمیم استخوان تأثیر بگذارد ، اما اثرات احتمالی طولانی مدت چنین داروهایی بر فرایند استخوان سازی در ایمپلنتهای دندانی به اندازه کافی بررسی نشده است.
در ادامه تاثیر داروهای مختلف بر ایمپلنت را بررسی خواهیم کرد
تاثیر سیکلوسپورین ها بر ایمپلنت :
یکی از داروهایی که باید در درمان ایمپلنت مورد بررسی قرار بگیرد سیکلوسپورین نوع (A (CsA است . CsA یک داروی سرکوب کننده سیستم ایمنی است که برای جلوگیری از پس زدن پیوند و برای درمان بیماریهای سیستم ایمنی تجویز میشود. اگرچه مکانیسم دقیق عملکرد نامشخص است ، اما نشان داده شده است که CsA اثرات ضد آنابولیکی بر استئوبلاست دارد و موجب سرکوب و مهار نقش لنفوسیتهای T در بازسازی استخوان میشود.
گردش خون دراستخوان ، در نتیجه عدم تعادل بین تشکیل و جذب استخوان ، منجر به پوکی استخوان و افزایش تحلیل استخوان می شود . در رابطه با کاشت ایمپلنت ، چندین گزارش تأثیر منفی CsA بر روی تجمع استخوان را نشان میدهد. بیمارانی که تحت درمان با CsA قرار می گیرند ممکن است کاندید ایده آلی برای درمان ایمپلنت نباشند. علاوه بر این ، با توجه به اثرات CsA بر استخوان ، استفاده از این ماده سرکوب کننده سیستم ایمنی قبل و حین عمل کاشت ایمپلنت باید با دقت بررسی شود.
تاثیر گلوکوکورتیکوئید ها بر ایمپلنت:
گلوکوکورتیکوئیدها به طور گسترده ای برای سرکوب التهاب در بیماریهای مزمن مانند آسم ، آرتریت روماتوئید ، بیماری التهابی روده و بیماریهای خود ایمنی به کار میروند . تحلیل استخوان یکی از رایجترین و ناتوان کننده ترین عوارض جانبی طولانی مدت با دوز بالای گلوکوکورتیکوئید درمانی است و این ممکن است اثرات منفی بر روی Osseointegration ایمپلنت قرار دهد. مطالعات نشان داده اند که گلوکوکورتیکوئیدها تشکیل استخوان را کاهش داده و جذب استخوان را افزایش میدهند. موارد منع مصرف نسبی در قرار دادن ایمپلنتها در فکها وجود دارد. متأسفانه ، تأثیر دقیق این دارو بر ایمپلنت در طولانی مدت ، در مطالعات بالینی با کیفیت بالا مشخص نشده است.
تاثیر الکل بر ایمپلنت :
مشروبات الکلی یکی از پرکاربردترین نوشیدنیها در جهان است. مشروبات الکلی بر سیستم عصبی مرکزی ، دستگاه گوارش ، سیستم ایمنی بدن ، کبد و سیستم قلبی عروقی تأثیر میگذارد . الکل همچنین فعالیت استئوکلاست را مهار میکند ، تراکم استخوان را کاهش میدهد و ترمیم شکستگی ها را به تأخیر میاندازد. مصرف الکل یک عامل خطر در مورد پوکی استخوان است .
اگرچه مکانیسم دقیق که الکل باعث تغییر در متابولیسم استخوان میشود. هنوز مشخص نیست، اما گفته شده است که مصرف الکل ممکن است تعادل مداوم بین فرسایش و بازسازی بافت استخوان را تغییر دهد.
نشان داده شده است که این بیماران در اثر القای زخم جراحی به دلیل نقص ناشی از الکل در سیستم مکمل (بخشی از سیستم ایمنی بدن) ، سرکوب لنفوسیتهای T و اختلال در تحرک ، چسبندگی و فاگوسیتیک ، دیرتر از افراد عادی بهبود مییابند .
تاثیر بازدارنده انتخابی سروتونین بر ایمپلنت:
افسردگی ، یک بیماری شایع در سطح جهان ، افسردگی بیماری روانی پیچیده ای است که با ناتوانی قابل توجهی و کاهش کیفیت زندگی همراه است. از مهار کننده های انتخابی سروتونین (SSRI) در درمان افسردگی استفاده میشود . سروتونین دارای مزایای زیادی است ، از جمله، سهولت در دوز مصرفی و سمیت کم در مصرف بیش از حد. در تاثیر داروها بر ایمپلنت Ssir باید به طور گسترده مورد برررسی قرار بگیرند.
ارتباط بین افسردگی ، از بین رفتن استخوان و بیماری استخوانی به خوبی ثبت شده است. افسردگی با توده استخوانی مرتبط بوده و SSRI با تحلیل استخوان و شکستگی ارتباط دارد دانشمندان نتیجه گرفته اند كه سروتونین نقش مهمی در پاسخ آنابولیك استخوان به بارگیری مکانیکی ایفا میکند و نتیجه میگیرند كه SSRI ها با مهار فرآیندهای بازسازی استخوان ناشی از بارگیری مکانیکی میتوانند باعث از بین رفتن استخوان شوند. بر همین اساس ، برنامه ریزی دقیق برای جراحی را باید برای بیمارانی که از SSRI استفاده میکنند ، در نظر گرفت .
تاثیر داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی بر ایمپلنت:
داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) دارای خاصیت ضد التهابی و ضد درد هستند و بنابراین معمولاً در محیط دندانپزشکی تجویز میشوند. این گروه از داروها نیز به طور معمول توسط بسیاری از بیماران برای مدیریت شرایط التهابی مزمن مانند آرتریت استفاده میشود. تعدادی از NSAID ها ، از جمله ایبوپروفن ، ناپروکسن ، فوربورپروفن ، دیفلونیزال و کتورولاک برای درد دندان مؤثر هستند . این عوامل همچنین به طور معمول به عنوان مسکن و ضد التهاب به دنبال عمل جراحی کاشت دندان تجویز میشوند.
مکانیسم عملکرد NSAIDs به خوبی شناخته شده است و با آنزیم سیکلواکسیژناز (COX) همراه است. به طور خاص ، NSAID ها از تبدیل اسید آراشیدونیک به پروستاگلاندین جلوگیری میکنند. پروستاگلاندین ها نقش مهمی در ترمیم طبیعی استخوان ، فعالیت پوکی استخوان ، تشکیل استخوان و آنژیوژنز دارند. با این وجود ، اطلاعات متناقضی در مورد تأثیر این داروها در بازسازی استخوان گزارش شده است. به عنوان مثال ، مطالعات متعددی نشان میدهد که در هنگام استفاده از NSAID ها ، ترمیم استخوانها به تاخیر میافتد .
ممکن است توصیه شود از تجویز NSAID برای درمان درد بعد از عمل و التهاب بلافاصله قبل یا بعد از قرار دادن ایمپلنت جلوگیری شود.
بیس فسفونات
بیس فسفوناتها مواد ضد عفونی کنندهای هستند که به طور خاص فعالیت پوکی استخوان را مهار میکنند و بنابراین معمولاً برای حفظ تراکم استخوان و قدرت استفاده میشوند . بیس فسفونات خوراکی که معمولاً بیشتر از اشکال داخل وریدی تجویز میشوند ، به خصوص برای درمان بیماریهای متابولیک استخوانی استفاده میشود.
شواهدی از ارتباط بین استفاده از بیس فسفوناتهای سیستمیک و استئونکروز فک (ONJ)، وجود دارد. افرادی که دوزهای داخل وریدی زیادی دریافت میکنند ، مانند بیماران سرطانی اثرات بیس فسفوناتها بر تجمع استخوان اطراف ایمپلنت منجر به شکست ONJ میشود.
شیمی درمانی
از جمله موارد مهم تاثیر داروها بر ایمپلنت داروهای شیمی درمانی هستند . شیمی درمانی با استفاده از داروهای (داروهای سیتوستاتیک یا سیتوتوکسیک) همراه است که مانع از تکثیر سلولهای سرطانی میشود و در نهایت میتواند باعث تخریب آنها شود. مهمترین نقطه ضعف اکثر داروهای شیمی درمانی عدم سازگاری آنهاست. علاوه بر هدف قراردادن سلولهای سرطانی به سرعت در حال رشد، این عوامل همچنین بر روی سلولهای عادی که دارای چرخه سلولی تسریع شده هستند، مانند سلولهای مغز استخوان ، سلولهای فولیکول مو و سلولهای اپیتلیال دستگاه گوارش تاثیر میگذارند.
علاوه بر این ، شیمی درمانی بر وضعیت تغذیهای بیماران تأثیر منفی میگذارد و شواهدی وجود دارد مبنی بر اینکه تغذیه ضعیف میتواند باعث اختلال در جذب استخوان و بهبود شکستگی شود. مطالعات نشان میدهد که هیچ قطعیتی جهت منع بیمارانی که شیمی درمانی دریافت کردهاند از انجام جراحی ایمپلنت در فک بالا یا پایین وجود ندارد. با این وجود شیمی درمانی یکی از روشهای درمان سرطان است و از آنجا که سایر روشهای درمانی ممکن است باعث ایجاد اثرات مضر در حفره دهان شوند، این موارد باید در زمان برنامه ریزی برای درمان کاشت در نظر گرفته شوند.
